Day 28: The Last Blog

Dit is de laatste blog over de reis naar huis! Gisteren, donderdag nacht in de VS, stonden we om 3 uur lokale tijd op. Om 4 uur vertrok onze shuttle van het hotel naar Bozeman Yellowstone International Airport, het was slechts 10 minuten rijden en we waren bij de luchthaven. Het inchecken werd nog even spannend met onze koffers, we mochten namelijk 50 pond meenemen, en bijna alle koffers zaten er net iets overheen. Dus even wat handdoeken eruit en die weggooien…toen we echter de koffers op de weegschaal ernaast zetten waren ze niet te zwaar, beetje verdacht dus. We moesten nog maar een uurtje wachten en we konden het vliegtuig in, het was een zeer klein vliegtuig. We hadden hier geluk omdat iedereen bij een nooduitgang zat waar je een economy plus stoel hebt en dat betekent dus zeer veel beenruimte. Na zo’n 3 uur vliegen waren we in Chicago, hier moesten we 8 uur wachten, we landden om 10 uur en vlogen pas om 6 uur ‘s avonds weg. We liepen meteen naar de gate waar we moesten zijn en installeerden ons hier om de uren door te komen. Als eerste even wat ontbijten, we haalden een paar heerlijke bagels. Ik had verwacht dat het lange wachten zeer vermoeiend zou gaan, maar eigenlijk ging het heel snel, ik zocht wat foto’s uit om mensen te laten zien en de uren waren zo om. Wel hadden we een beetje een zwijnenstal van onze plaatsen gemaakt, de kabels van de MacBooks en IPads lagen overal net zoals al onze tassen handbagage. Achja we zaten hier dan ook 8 uur lang. Het is wel grappig om te zien hoe zo’n gate vol zit enkele minuten en dan weer helemaal leeg is als weer een vlucht is gegaan. Voordat we vlogen haalden we nog even wat friet en hamburgers bij de Macdonalds want het was al 5 uur en daarna konden we meteen het vliegtuig in, het shitte was dat we allemaal apart in het vliegtuig waren gezet, helemaal verdeeld door het vliegtuig. Het duurde vrij lang voordat iedereen in het vliegtuig zat en na het nodige ruilen en geregel zaten Michelle, Bryan, mam en pap naast elkaar en een paar rijen daarvoor Chani en ik naast elkaar, gelukkig maar. De uren in het vliegtuig gingen goed om, iedereen keek een film, de foto’s werden uitgezocht en we probeerden de nodige uren slaap te krijgen. We hadden onderweg vrij veel en erg last van luchtzakkingen en turbulentie, en dat vond Bryan toch wel een beetje eng. Uiteindelijk kwamen we goed aan in Düsseldorf en de hele terugreis viel uiteindelijk heel erg mee. Even de koffers halen en toen liepen we naar buiten waar Chani’s ouders en Bryan’s ouders ons ophaalden. Bryan wist niet dat zijn ouders naar het vliegveld kwamen wat voor hem een erg leuke verassing was. We reden naar huis en pakten even onze koffers snel uit. Daarna reden we naar oma en opa, waar oma voor iedereen een heerlijk ontbijt had verzorgd!

Dit was mijn allerlaatste blog, wij hebben zeer genoten van deze mooie en zeer speciale reis door het westen van de USA. Nu we thuis zijn gaan we natuurlijk velen mensen weer de foto’s en verhalen laten zien en horen, wat ook altijd leuk is. Ik hoop dat jullie meegenoten hebben van deze blog en natuurlijk de foto’s! Ik zal maar afsluiten met te zeggen: wie weet waar de volgende reis heen gaat en natuurlijk hoort hier een blog bij zoals jullie van mij gewend zijn!!

Tot de volgende blog, wie weet wanneer,

Melvin & de rest van de familie Roufs & aanhang!!!